Το The Ugly Stepsister είναι η ανεστραμμενη και (πολύ) πειραγμένη ιστορία της Σταχτοπούτας, ειπωμένη από την οπτική γωνία μιας από τις δύο σατανικές θετες αδελφές της. Ενώ η βασική ιστορία παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, το συγκεκριμένο φιλμ σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται στο ανήλικο κοινό, αφού από την οθόνη παρελαύνουν σωματικά υγρά, με το αίμα να κυριαρχεί ανάμεσά τους, γεννητικά όργανα, γυμνά κορμιά, σωματικος τρόμος αλά Ντέιβιντ Κρονενμπεργκ, weird στοιχείο αλά Γιώργος Λανθιμος. Το θέμα της ταινίας είναι η ομορφιά, τα στερεότυπα που κατασκευάζει η ανθρώπινη κοινωνία γύρω από αυτή και πώς αυτά με τη σειρά τους εγκλωβιζουν τους ανθρώπους - και, συχνότερα, τις γυναίκες - σε προκάτ αντιλήψεις και προσδοκίες τις οποίες πασχίζουν να εκπληρωσουν.

Σκηνοθετικά, το φιλμ είναι φροντισμένο, αλλά και ανώριμο. Έχουμε καδρα υψηλής αισθητικής αξίας που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής η σε εμβληματικά φιλμ του πολωνικό Νέου Κινηματογράφου, όπως το The Hour Glass Sanatorium (1973) του Βοιτσεκ Χας, έχουμε όμως και μια επίμονη της δημιουργού στην αναίτια πρόκληση, μέσα από αχρείαστα κοντινά πλάνα που υπογραμμιζουν το gore στοιχείο δίχως καμία αίσθηση λεπτότητας. Τουλάχιστον, η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας, τα θεσπέσια σκηνικά και κοστουμια, το σχεδόν ειρωνικό μακιγιάζ δημιουργούν ένα οπτικό σύνολο με δική του ταυτότητα, που προσφέρει μια φρέσκια ματιά στο γνωστό παραμύθι. Κοινώς, η ταινία έχει στιλ.

Συνοδεύεται, όμως, το στιλ από το ανάλογο περιεχόμενο; Η απάντηση είναι ναι, αλλά μόνο εν μέρει. Μπορεί η ταινία να συνιστά ένα κατά τόπους ευρηματικό παραμύθι γυναικείας ενδυνάμωσης με το κατάλληλο φινάλε και γερές δόσεις ειρωνείας, ενίοτε όμως αναλώνεται στη σοβαροφανεια, στο αφηγηματικό ξεχειλωμα ενός ήδη γνωστού μύθου και στην αυταρέσκεια. Οι επιρροές της Carrie (1976) του Μπράιαν Ντε Πάλμα και οι εκλεκτικες συγγένειες με το περυσινό The Substance της Κοραλι Φαρζα είναι εμφανείς, πλην όμως το The Ugly Stepsister δε διαθέτει τη συνοχή και την άρτια δομή του αριστουργηματος του Αμερικανού δημιουργού, ούτε το μαύρο χιούμορ της πρόσφατης θριαμβευτριας των Καννων.

Πάντως η ταινία έχει να προσφέρει θαρραλέες ερμηνείες, kinky χαβαλέ, ενδιαφέρουσα αντιθετικη χρήση της μουσικής και έτσι θα ικανοποιήσει μερικώς όσους θέλουν τα κινηματογραφικα τους παραμύθια πειραγμένα και ατίθασα. Για τους υπόλοιπους πρόκειται για σπατάλη ενός, στα χαρτιά, ιντριγκαδορικου premise, το οποίο καίγεται στο βωμό της πρόκλησης και του μεταμοντερνισμου. Δεν είναι κακή ταινια, δεν είναι όμως και όσο έξυπνη, πρωτότυπη και μοντέρνα καμωνεται πως είναι. Το όνομα της δημιουργού πάντως ενδέχεται να το ξανακουσουμε στο μέλλον, ελπίζουμε για καλύτερο λόγο.